Dees taal (mèt eige grammatica, idioom en semantiek) besjteit oet hónderde dialekte in Nederlands en Belsj Limburg.
Dao zint väöl versjille meh ouch väöl euvereinkomste in de dialekte van dees sjtreektaal.
'n Grof ondersjeid weurt aangegeve door isoglosse: in 't weste o.m. door de Panninger linie en in 't oaste de Benrather linie. Dao tösje liegke nog klein variante.

In vreuger ièwe woort de taal allein gesjproke op inkel oetzónderinge nao. In de 19de ièw begoes 't gesjreve Limburgs op te kómme. Te beginne mèt 't Mestreechs en Remunjs.
In de 20ste ièw boewde ziech dat oet. Mèt 't opriechte van de vereiniging Veldeke in 1926 (vereiniging veur 't behoud van Volkscultuur mèt name de taal),  kaom dat in 'n sjtruimversjnelling,
zeker wie 'n orgaan woort oetgegeve woa-in poëzie 'n groate rol sjpeelde.
Um 't Limburgs mekkelik leesbaar te make veur ederein kaom d'r 'n dialeksjpelling, woa-in eder dialek zien eige klanke koes vinge en weergeve. 
De thema's evolueerde van nostalgisch nao mìè realistisch en eigetieds. Van volkscultureel thema's versjene artikele in de eige sjtreektaal in 't Veldeke-orgaan en Veldeke-jaorbook,

Es veer de sjtreektaal wille behouwe moet ze op alle fronte toegepas were en neet allein mèt vastenaovend en sjport en bepaalde evenemente.
Ein taal die neet weurt gekald, verdwient vanzelf.

De belangsjtèlling veur de taal greujt, cursussen Laeze en sjrieve waere gegeve, docente waere opgeleid, poëzie en leedsjes gesjreve en gezonge, toneel gesjpeeld en films gemaak. 
In 1997 kreeg 't Limburgs 't officieel predicaat es sjtreektaal.